Użyj poniższego linku, aby udostępnić pełną wersję tekstową tego artykułu znajomym i współpracownikom.Ucz się więcej.
Zbadaj niepewny status i czynniki wpływające na pacjentów z COVID-19 w szpitalach z ruchomymi schroniskami.
W lutym 2020 r. 114 pacjentów z COVID-19 przyjętych do szpitala ze schroniskiem mobilnym w Wuhan City w prowincji Hubei zostało włączonych do grupy przy użyciu wygodnego pobierania próbek.Do oceny niepewności choroby pacjenta wykorzystano chińską wersję skali niepewności choroby Mishel (MUIS), a do zbadania czynników wpływających na nią zastosowano analizę regresji wielokrotnej.
Średni całkowity wynik MUIS (wersja chińska) wynosi 52,22±12,51, co wskazuje, że niepewność choroby jest na umiarkowanym poziomie.Wyniki dowodzą, że średni wynik nieprzewidywalności wymiarowej jest najwyższy: 2,88 ± 0,90.Analiza regresji wielokrotnej krokowej wykazała, że kobiety (t = 2,462, p = 0,015) mają miesięczny dochód rodziny nie mniejszy niż 10 000 RMB (t = -2,095, p = 0,039), a przebieg choroby wynosi ≥ 28 dni ( t = 2,249, p = 0,27) jest niezależnym czynnikiem wpływającym na niepewność choroby.
Pacjenci z COVID-19 mają umiarkowany stopień niepewności co do choroby.Personel medyczny powinien zwracać większą uwagę na pacjentki, pacjentki o niskich miesięcznych dochodach rodziny oraz pacjenci z dłuższym przebiegiem choroby i podejmować ukierunkowane działania interwencyjne, aby pomóc im zmniejszyć niepewność swojej choroby.
W obliczu nowej i nieznanej choroby zakaźnej pacjenci, u których zdiagnozowano COVID-19, znajdują się pod ogromnym stresem fizycznym i psychicznym, a niepewność choroby jest głównym źródłem stresu, który nęka pacjentów.W badaniu tym zbadano niepewność choroby u pacjentów z COVID-19 w szpitalach z ruchomymi schroniskami, a wyniki wykazały umiarkowany poziom.Wyniki badania przyniosą korzyści pielęgniarkom, decydentom publicznym i przyszłym badaczom w każdym środowisku, które zapewnia opiekę pacjentom z COVID-19.
Pod koniec 2019 r. choroba koronawirusowa 2019 (COVID-19) wybuchła w Wuhan w prowincji Hubei w Chinach, stając się poważnym problemem zdrowia publicznego w Chinach i na świecie (Huang i in., 2020).Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wymienia go jako stan zagrożenia zdrowia publicznego o zasięgu międzynarodowym (PHEIC).Aby ograniczyć rozprzestrzenianie się wirusa, Centrum Prewencji i Kontroli COVID-19 w Wuhan postanowiło zbudować wiele szpitali z ruchomymi schronami, aby leczyć pacjentów z łagodnymi chorobami.W obliczu nowej i nieznanej choroby zakaźnej pacjenci, u których zdiagnozowano COVID-19, cierpią na ogromny fizyczny i bardzo poważny stres psychiczny (Wang, Chudzicka-Czupała i in., 2020; Wang i in., 2020c; Xiong i in., 2020).Niepewność choroby jest głównym źródłem stresu, który nęka pacjentów.Zgodnie z definicją dzieje się tak, gdy pacjent traci kontrolę nad zdarzeniami związanymi z chorobą i ich przyszłością i może wystąpić na wszystkich etapach choroby (np. Na etapie diagnozy… na etapie leczenia lub bez choroby przeżycie) (Mishel i in., 2018).Niepewność choroby wiąże się z negatywnymi skutkami socjopsychologicznymi, pogorszeniem jakości życia związanym ze stanem zdrowia i poważniejszymi objawami fizycznymi (Kim i in., 2020; Parker i in., 2016; Szulczewski i in., 2017; Yang i in., 2015).Niniejsze badanie ma na celu zbadanie obecnego stanu i czynników wpływających na niepewność choroby u pacjentów z COVID-19 oraz zapewnienie podstawy dla przyszłych odpowiednich badań interwencyjnych.
COVID-19 to nowa choroba zakaźna typu B, która rozprzestrzenia się głównie poprzez kropelki oddechowe i bliski kontakt.Jest to poważna epidemia wirusowa w XXI wieku i ma bezprecedensowy globalny wpływ na zdrowie psychiczne ludzi.Od wybuchu COVID-19 w mieście Wuhan w prowincji Hubei pod koniec 2019 r. przypadki wykryto w 213 krajach i regionach.11 marca 2020 r. WHO ogłosiła epidemię globalną pandemią (Xiong i in., 2020).W miarę jak pandemia COVIC-19 rozprzestrzenia się i trwa, pojawiające się problemy psychologiczne stają się coraz ważniejszymi propozycjami.Wiele badań wykazało, że pandemia COVID-19 jest związana z wysokim poziomem stresu psychicznego.W obliczu pandemii wiele osób, zwłaszcza pacjentów z COVID-19, będzie miało szereg negatywnych reakcji emocjonalnych, takich jak lęk i panika (Le, Dang i in., 2020; Tee ML i in., 2020; Wang, Chudzicka-Czupała et al., 2020; Wang et al., 2020c; Xiong et al., 2020).Patogeneza, okres inkubacji i leczenie COVID-19 wciąż znajdują się w fazie badawczej i wciąż pozostaje wiele kwestii do wyjaśnienia w zakresie diagnozy, leczenia i poznania naukowego.Wybuch i kontynuacja pandemii sprawiły, że ludzie czują się niepewni i niekontrolowani w związku z chorobą.Po zdiagnozowaniu pacjent nie ma pewności, czy istnieje skuteczne leczenie, czy można je wyleczyć, jak spędzić okres izolacji i jaki będzie to miało wpływ na siebie i członków rodziny.Niepewność choroby stawia jednostkę w ciągłym stanie stresu i wywołuje lęk, depresję i strach (Hao F i in., 2020).
W 1981 r. Mishel zdefiniował niepewność choroby i wprowadził ją do dziedziny pielęgniarstwa.Gdy dana osoba nie jest w stanie ocenić zdarzeń związanych z chorobą, a choroba powoduje powiązane zdarzenia bodźcowe, jednostka nie może dokonać odpowiedniej oceny składu i znaczenia zdarzeń bodźcowych i pojawi się poczucie niepewności związanej z chorobą.Gdy pacjent nie może wykorzystać swojego wykształcenia, wsparcia społecznego lub relacji z lekarzem, aby uzyskać potrzebne mu informacje i wiedzę, wzrasta niepewność choroby.Gdy wystąpi ból, zmęczenie lub zdarzenia związane z narkotykami, zwiększy się brak informacji, a także wzrośnie niepewność choroby.Jednocześnie wysoka niepewność dotycząca choroby wiąże się ze spadkiem zdolności do przetwarzania nowych informacji, przewidywania wyników i dostosowywania się do diagnozy (Mishel i in., 2018; Moreland i Santacroce, 2018).
Niepewność choroby została wykorzystana w badaniach pacjentów z różnymi ostrymi i przewlekłymi chorobami, a duża liczba wyników wskazuje, że ta poznawcza ocena choroby jest związana z różnymi negatywnymi wynikami pacjentów.W szczególności zaburzenia nastroju wiążą się z wysokim stopniem niepewności choroby (Mullins i in., 2017);niepewność choroby jest predyktorem depresji (Zhang i in., 2018);ponadto niepewność choroby jest uznawana jednogłośnie. Jest to zdarzenie złośliwe (Hoth i in., 2015; Parker i in., 2016; Sharkey i in., 2018) i uważa się, że jest związane z negatywnymi skutkami psychospołecznymi, takimi jak stres emocjonalny, lęk, czyli zaburzenia psychiczne (Kim i in. People, 2020; Szulczewski i in., 2017).Nie tylko zakłóca zdolność pacjentów do poszukiwania informacji o chorobie, utrudniając w ten sposób wybór leczenia i opieki zdrowotnej (Moreland i Santacroce, 2018), ale także obniża jakość życia związaną ze zdrowiem pacjenta, a nawet poważniejsze objawy fizyczne (Guan et al. al. Ludzie, 2020; Varner i in., 2019).
W związku z tymi negatywnymi skutkami niepewności związanej z chorobą, coraz więcej badaczy zaczęło zwracać uwagę na poziom niepewności pacjentów z różnymi chorobami i starać się znaleźć sposoby na znaczne zmniejszenie niepewności związanej z chorobą.Teoria Mishel wyjaśnia, że niepewność choroby jest spowodowana niejasnymi objawami choroby, skomplikowanym leczeniem i opieką, brakiem informacji dotyczących diagnozy i ciężkości choroby oraz nieprzewidywalnym przebiegiem choroby i rokowaniem.Wpływa na nią również poziom poznawczy pacjentów i wsparcie społeczne.Badania wykazały, że na percepcję niepewności związanej z chorobą wpływa wiele czynników.Wiek, rasa, koncepcja kulturowa, wykształcenie, status ekonomiczny, przebieg choroby oraz to, czy choroba jest powikłana innymi chorobami lub objawami w danych demograficznych i klinicznych pacjentów są analizowane jako czynniki wpływające na postrzeganie niepewności choroby .Wiele badań (Parker i in., 2016).
Zbadaj niepewny status i czynniki wpływające na pacjentów z COVID-19 w szpitalach z ruchomymi schroniskami.
Przeprowadzono badanie przekrojowe w szpitalu mobilnym schron o powierzchni 1385 metrów kwadratowych, podzielonym na trzy oddziały, łącznie z 678 łóżkami.
Korzystając z wygodnej metody pobierania próbek, 114 pacjentów z COVID-19 przyjętych do szpitala ze schroniskiem mobilnym w Wuhan w prowincji Hubei w lutym 2020 r. zostało użytych jako obiekty badawcze.Kryteria włączenia: 18-65 lat;potwierdzone zakażenie COVID-19 i klinicznie sklasyfikowane jako łagodne lub umiarkowane przypadki zgodnie z krajowymi wytycznymi dotyczącymi diagnostyki i leczenia;zgodził się na udział w badaniu.Kryteria wykluczenia: upośledzenie funkcji poznawczych lub choroba psychiczna lub psychiczna;ciężkie zaburzenia widzenia, słuchu lub języka.
W związku z przepisami dotyczącymi izolacji COVID-19 badanie przeprowadzono w formie kwestionariusza elektronicznego i ustawiono logiczną weryfikację w celu poprawy trafności kwestionariusza.W tym badaniu przeprowadzono ankietę na miejscu wśród pacjentów z COVID-19 przyjętych do szpitala ze schroniskiem mobilnym, a naukowcy ściśle przebadali pacjentów zgodnie z kryteriami włączenia i wyłączenia.Naukowcy instruują pacjentów, aby wypełnili kwestionariusz w jednolitym języku.Pacjenci wypełniają ankietę anonimowo, skanując kod QR.
Zaprojektowany samodzielnie kwestionariusz informacji ogólnych obejmuje płeć, wiek, stan cywilny, liczbę dzieci, miejsce zamieszkania, poziom wykształcenia, status zatrudnienia i miesięczny dochód rodziny, a także czas od zachorowania na COVID-19, a także krewnych i przyjaciele, którzy zostali zarażeni.
Skala Niepewności Choroby została pierwotnie sformułowana przez profesora Mishel w 1981 roku i została zrewidowana przez zespół Ye Zengjie, aby stworzyć chińską wersję MUIS (Ye i in., 2018).Obejmuje trzy wymiary niepewności i łącznie 20 pozycji: niejednoznaczność (8 pozycji).), brak jasności (7 pozycji) i nieprzewidywalność (5 pozycji), z czego 4 pozycje to pozycje odwróconej punktacji.Pozycje te są punktowane przy użyciu 5-punktowej skali Likerta, gdzie 1 = zdecydowanie się nie zgadzam, 5 = zdecydowanie się zgadzam, a całkowity zakres wyników wynosi 20-100;im wyższy wynik, tym większa niepewność.Wynik jest podzielony na trzy poziomy: niski (20-46,6), średni (46,7-73,3) i wysoki (73,3-100).α Cronbacha chińskiego MUIS wynosi 0,825, a α Cronbacha każdego wymiaru wynosi 0,807-0,864.
Uczestnicy zostali poinformowani o celu badania, a podczas rekrutacji uczestników uzyskano świadomą zgodę.Następnie zaczęli dobrowolnie wypełniać i przesyłać ankiety online.
Użyj SPSS 16.0, aby utworzyć bazę danych i zaimportować dane do analizy.Dane zliczania są wyrażane w procentach i analizowane za pomocą testu chi-kwadrat;dane pomiarowe zgodne z rozkładem normalnym są wyrażane jako średnia ± odchylenie standardowe, a test t służy do analizy czynników, które wpływają na niepewność stanu pacjenta z COVID-19 za pomocą wielokrotnej regresji krokowej.Gdy p < 0,05, różnica jest istotna statystycznie.
W badaniu tym rozesłano 114 kwestionariuszy, a efektywny wskaźnik wyzdrowienia wyniósł 100%.Wśród 114 pacjentów 51 było mężczyznami, a 63 kobietami;mieli 45,11 ± 11,43 lat.Średnia liczba dni od początku COVID-19 wyniosła 27,69 ± 10,31 dni.Większość pacjentów była w związku małżeńskim, łącznie 93 przypadki (81,7%).Wśród nich małżonkowie z rozpoznaniem COVID-19 stanowili 28,1%, dzieci 12,3%, rodzice 28,1%, a przyjaciele 39,5%.75,4% pacjentów z COVID-19 najbardziej martwi się, że choroba dotknie członków ich rodzin;70,2% pacjentów martwi się następstwami choroby;54,4% pacjentów obawia się, że ich stan pogorszy się i wpłynie na ich normalne życie;32,5% pacjentów obawia się, że choroba dotknie ich Praca;21,2% pacjentów obawia się, że choroba wpłynie na bezpieczeństwo ekonomiczne ich rodzin.
Całkowity wynik MUIS pacjentów z COVID-19 wynosi 52,2 ± 12,5, co wskazuje, że niepewność choroby jest na umiarkowanym poziomie (Tabela 1).Posortowaliśmy wyniki każdej pozycji niepewności choroby pacjenta i stwierdziliśmy, że pozycja z najwyższym wynikiem to „Nie mogę przewidzieć, jak długo potrwa moja choroba (leczenie)” (Tabela 2).
Ogólne dane demograficzne uczestników zostały wykorzystane jako zmienna grupująca do porównania niepewności choroby u pacjentów z COVID-19.Wyniki wykazały, że płeć, miesięczny dochód rodziny i czas zachorowania (t = -3,130, 2,276, -2,162, p < 0,05) były istotne statystycznie (tab. 3).
Przyjmując całkowity wynik MUIS jako zmienną zależną i stosując trzy istotne statystycznie czynniki (płeć, miesięczny dochód rodziny, czas wystąpienia) w analizie jednowymiarowej i analizie korelacji jako zmiennych niezależnych, przeprowadzono wielokrotną analizę regresji krokowej.Zmienne, które ostatecznie wchodzą do równania regresji, to płeć, miesięczny dochód rodziny i czas wystąpienia COVID-19, które są trzema głównymi czynnikami wpływającymi na zmienne zależne (Tabela 4).
Wyniki tego badania pokazują, że całkowity wynik MUIS dla pacjentów z COVID-19 wynosi 52,2±12,5, co wskazuje, że niepewność dotycząca choroby jest na umiarkowanym poziomie, co jest zgodne z badaniami niepewności dotyczącymi różnych chorób, takich jak POChP, wrodzone serce choroby i choroby krwi.Dializa ciśnieniowa, gorączka nieznanego pochodzenia w kraju i za granicą (Hoth i wsp., 2015; Li i wsp., 2018; Lyu i wsp., 2019; Moreland i Santacroce, 2018; Yang i wsp., 2015).W oparciu o teorię niepewności choroby Mishel (Mishel, 2018; Zhang, 2017), znajomość i spójność zdarzeń związanych z COVID-19 są na niskim poziomie, ponieważ jest to nowa, nieznana i wysoce zakaźna choroba, która może wysoki poziom choroby.Wyniki ankiety nie wskazywały jednak na oczekiwane rezultaty.Możliwe przyczyny są następujące: (a) Intensywność objawów jest głównym czynnikiem niepewności choroby (Mishel et al., 2018).Zgodnie z kryteriami przyjęć do szpitali przyjezdnych wszyscy pacjenci są łagodnymi pacjentami.W związku z tym wynik niepewności choroby nie osiągnął wysokiego poziomu;(b) wsparcie społeczne jest głównym predyktorem poziomu niepewności choroby.Dzięki wsparciu krajowej odpowiedzi na COVID-19 pacjenci mogą zostać przyjęci do szpitalnych schronisk mobilnych na czas po postawieniu diagnozy i otrzymać profesjonalne leczenie od zespołów medycznych ze wszystkich prowincji i miast w całym kraju.Ponadto koszty leczenia ponosi państwo, dzięki czemu pacjenci nie mają obaw, a do pewnego stopnia zmniejsza się niepewność stanu tych pacjentów;(C).Szpital ze schroniskiem mobilnym zgromadził dużą liczbę pacjentów z COVID-19 z łagodnymi objawami.Wymiany między nimi wzmocniły ich wiarę w przezwyciężenie choroby.Aktywna atmosfera pomaga pacjentom uniknąć strachu, niepokoju, depresji i innych negatywnych emocji spowodowanych izolacją oraz w pewnym stopniu zmniejsza niepewność pacjenta co do choroby (Parker i in., 2016; Zhang i in., 2018).
Pozycja z najwyższym wynikiem to „Nie mogę przewidzieć, jak długo potrwa moja choroba (leczenie)”, czyli 3,52±1,09.Z jednej strony, ponieważ COVID-19 jest zupełnie nową chorobą zakaźną, pacjenci prawie nic o niej nie wiedzą;z drugiej strony przebieg choroby jest długi.W tym badaniu 69 przypadków miało początek dłuższy niż 28 dni, co stanowiło 60,53% całkowitej liczby respondentów.Przeciętny czas pobytu 114 pacjentów w mobilnym schronisku szpitalnym wynosił (13,07±5,84) dni.Wśród nich 39 osób przebywało dłużej niż 2 tygodnie (ponad 14 dni), co stanowi 34,21% ogółu.Dlatego pacjent przypisał wyższy wynik do pozycji.
Druga pozycja w rankingu „Nie jestem pewien, czy moja choroba jest dobra czy zła” uzyskała wynik 3,20 ± 1,21.COVID-19 to nowa, nieznana i wysoce zaraźliwa choroba.Występowanie, rozwój i leczenie tej choroby są nadal badane.Pacjent nie jest pewien, jak będzie się rozwijał i jak go leczyć, co może skutkować wyższą oceną przedmiotu.
Trzecie miejsce w rankingu „Mam wiele pytań bez odpowiedzi” uzyskało 3,04±1,23.W obliczu nieznanych chorób personel medyczny stale bada i optymalizuje swoje rozumienie chorób oraz diagnozy i plany leczenia.W związku z tym niektóre pytania dotyczące choroby stawiane przez pacjentów mogły nie uzyskać pełnej odpowiedzi.Ponieważ stosunek personelu medycznego w ruchomych szpitalach schronowych jest na ogół utrzymywany w granicach 6:1 i wdrożony jest system czterozmianowy, każdy personel medyczny musi opiekować się wieloma pacjentami.Ponadto w procesie komunikowania się z personelem medycznym noszącym odzież ochronną może wystąpić pewne tłumienie informacji.Chociaż pacjent otrzymał możliwie najwięcej instrukcji i wyjaśnień związanych z leczeniem choroby, niektóre spersonalizowane pytania mogły nie uzyskać pełnej odpowiedzi.
Na początku tego globalnego kryzysu zdrowotnego istniały różnice w informacjach o COVID-19 otrzymywanych przez pracowników służby zdrowia, pracowników społecznych i ogółu społeczeństwa.Personel medyczny i pracownicy socjalni mogą uzyskać wyższy poziom świadomości i wiedzy na temat kontroli epidemii dzięki zróżnicowanym kursom szkoleniowym.Opinia publiczna widziała w środkach masowego przekazu wiele negatywnych informacji na temat COVID-19, takich jak informacje związane ze zmniejszeniem podaży sprzętu medycznego, co zwiększyło niepokój i chorobę pacjentów.Sytuacja ta ilustruje pilną potrzebę zwiększenia zakresu rzetelnych informacji zdrowotnych, ponieważ wprowadzające w błąd informacje mogą utrudniać agencjom zdrowia kontrolowanie epidemii (Tran i in., 2020).Wysoka satysfakcja z informacji na temat zdrowia jest istotnie związana z niższym wpływem psychologicznym, chorobą, lękiem lub depresją (Le, Dang itp., 2020).
Wyniki obecnych badań na pacjentach z COVID-19 pokazują, że pacjentki mają wyższy poziom niepewności co do choroby niż pacjenci płci męskiej.Mishel wskazał, że jako główna zmienna teorii, zdolności poznawcze jednostki będą wpływać na postrzeganie bodźców związanych z chorobą.Badania wykazały, że istnieją znaczne różnice w zdolnościach poznawczych mężczyzn i kobiet (Hyde, 2014).Kobiety są lepsze w odczuwaniu i intuicyjnym myśleniu, podczas gdy mężczyźni są bardziej skłonni do racjonalnego myślenia analitycznego, które może promować rozumienie bodźców przez pacjentów płci męskiej, zmniejszając tym samym ich niepewność co do choroby.Mężczyźni i kobiety różnią się także rodzajem i skutecznością emocji.Kobiety preferują emocjonalne i unikające style radzenia sobie, podczas gdy mężczyźni mają tendencję do wykorzystywania strategii rozwiązywania problemów i pozytywnego myślenia, aby radzić sobie z negatywnymi wydarzeniami emocjonalnymi (Schmitt i in., 2017).Pokazuje to również, że personel medyczny powinien odpowiednio kierować pacjentami, aby pomóc im zachować neutralność podczas dokładnej oceny i zrozumienia niepewności samej choroby.
Pacjenci, których miesięczny dochód gospodarstwa domowego jest większy lub równy 10 000 RMB, mają znacznie niższy wynik MUIS.To odkrycie jest zgodne z innymi badaniami (Li i in., 2019; Ni i in., 2018), które wykazały, że niższy miesięczny dochód gospodarstwa domowego jest pozytywnym predyktorem niepewności choroby pacjentów.Powodem tych spekulacji jest to, że pacjenci o niższych dochodach rodziny mają stosunkowo niewiele zasobów społecznych i mniej kanałów do uzyskania informacji o chorobie.Ze względu na niestabilną pracę i dochód ekonomiczny, zwykle mają większe obciążenie rodzinne.Dlatego, w obliczu nieznanej i poważnej choroby, ta grupa pacjentów ma więcej wątpliwości i obaw, wykazując tym samym wysoki stopień niepewności choroby.
Im dłużej trwa choroba, tym mniejsze poczucie niepewności pacjenta (Mishel, 2018).Potwierdzają to wyniki badań (Tian i in., 2014), twierdząc, że wzrost diagnozy, leczenia i hospitalizacji chorób przewlekłych pomaga pacjentom rozpoznać i zapoznać się ze zdarzeniami związanymi z chorobą.Jednak wyniki tego badania wskazują na przeciwny argument.W szczególności znacznie wzrosła niepewność dotycząca choroby w przypadkach, które minęły 28 dni lub dłużej od wystąpienia COVID-19, co jest zgodne z tym, co wskazał Li (Li i wsp., 2018) w jego badaniu pacjentów z nieznaną gorączką.Wynik jest zgodny z powodem.Występowanie, rozwój i leczenie chorób przewlekłych są stosunkowo jasne.Jako nowa i nieoczekiwana choroba zakaźna COVID-19 jest nadal badany.Sposobem na wyleczenie choroby jest pływanie po nieznanych wodach, podczas których doszło do nagłych sytuacji kryzysowych.Zdarzenia, takie jak pacjenci, u których nastąpił nawrót choroby po wypisaniu ze szpitala w okresie infekcji.Ze względu na niepewność diagnozy, leczenia i naukowego zrozumienia choroby, chociaż początek COVID-19 został przedłużony, pacjenci z COVID-19 nadal nie mają pewności co do trendu rozwoju i leczenia choroby.W obliczu niepewności, im dłuższy początek COVID-19, tym bardziej pacjent będzie martwił się efektem leczenia choroby, tym większa niepewność pacjenta co do cech choroby i tym większa niepewność choroby .
Wyniki sugerują, że pacjenci z powyższymi cechami powinni być skoncentrowani na chorobie, a celem interwencji w chorobie jest znalezienie metody postępowania w celu zmniejszenia choroby.Obejmuje edukację zdrowotną, wsparcie informacyjne, terapię behawioralną i terapię poznawczo-behawioralną (CBT).W przypadku pacjentów z COVID-19 terapia behawioralna może pomóc im w stosowaniu technik relaksacyjnych w celu zwalczania lęku i zapobiegania epizodom depresyjnym poprzez zmianę harmonogramu codziennych czynności.CBT może złagodzić nieprzystosowawcze zachowania radzenia sobie, takie jak unikanie, konfrontacja i samoobwinianie.Poprawić ich zdolność do radzenia sobie ze stresem (Ho i in., 2020).Interwencje Internetowej Terapii Poznawczo-Behawioralnej (I-CBT) mogą przynosić korzyści pacjentom zakażonym i otrzymującym opiekę na oddziałach izolacyjnych, a także pacjentom odizolowanym w domu i niemających dostępu do specjalistów ds. zdrowia psychicznego (Ho i in., 2020; Soh i in. al., 2020; Zhang i Ho, 2017).
Wyniki MUIS pacjentów z COVID-19 w szpitalach z ruchomymi schroniskami wskazują na umiarkowany stopień niepewności choroby.Ten z najwyższym wynikiem w trzech wymiarach to nieprzewidywalność.Stwierdzono, że niepewność choroby była dodatnio skorelowana z czasem od początku COVID-19 i ujemnie skorelowana z miesięcznym dochodem gospodarstwa domowego pacjenta.Mężczyźni uzyskują gorsze wyniki niż kobiety.Przypomnij personelowi medycznemu, aby zwracał większą uwagę na pacjentki, pacjentki o niskich miesięcznych dochodach rodziny i długim przebiegu choroby, podejmował aktywne działania interwencyjne, aby zmniejszyć niepewność pacjentów co do ich stanu, pokierował pacjentami w celu umocnienia ich przekonań, stawił czoła chorobie z pozytywne nastawienie, współpraca z leczeniem i poprawa przestrzegania zaleceń Płeć.
Jak każde badanie, to badanie ma pewne ograniczenia.W tym badaniu do zbadania niepewności choroby u pacjentów z COVID-19 leczonych w ruchomych szpitalach schronowych wykorzystano tylko skalę samooceny.Istnieją różnice kulturowe w profilaktyce i kontroli epidemii w różnych regionach (Wang, Chudzicka-Czupała i in., 2020), co może wpływać na reprezentatywność prób i uniwersalność wyników.Kolejnym problemem jest to, że ze względu na charakter badania przekrojowego, w niniejszym badaniu nie przeprowadzono dalszych badań dotyczących dynamicznych zmian niepewności choroby i jej długofalowych skutków dla pacjentów.Przeprowadzone badanie wykazało brak istotnych zmian podłużnych w poziomie stresu, lęku i depresji w populacji ogólnej po 4 tygodniach (Wang, Chudzicka-Czupała i in., 2020; Wang i in., 2020b).Aby zbadać różne etapy choroby i jej wpływ na pacjentów, potrzebny jest dalszy projekt podłużny.
Wniósł znaczący wkład w koncepcję i projekt lub pozyskiwanie danych lub analizę i interpretację danych;DL, CL uczestniczyli w redagowaniu rękopisów lub krytycznie zrewidowanych ważnych treściach wiedzy;DL, CL, DS ostatecznie zatwierdziły wersję do wydania.Każdy autor powinien w pełni uczestniczyć w pracy i brać publiczną odpowiedzialność za odpowiednią część treści;DL, CL, DS zgadzają się ponosić odpowiedzialność za wszystkie aspekty pracy, aby zapewnić, że problemy związane z dokładnością lub kompletnością jakiejkolwiek części pracy są odpowiednio zbadane i rozwiązane;DS
Sprawdź pocztę e-mail, aby uzyskać instrukcje dotyczące resetowania hasła.Jeśli nie otrzymasz wiadomości e-mail w ciągu 10 minut, Twój adres e-mail może nie być zarejestrowany i może być konieczne utworzenie nowego konta Wiley Online Library.
Jeśli adres pasuje do istniejącego konta, otrzymasz e-mail z instrukcjami dotyczącymi odzyskania nazwy użytkownika
Czas publikacji: 16 lipca-2021